Zon op mijn huid
morgendauw ligt brandend stil
mijn ogen vochtig
stranden
Alles ademt de geur van toen
en over ons heen
Hoe langer ik, hoe ondraaglijker het
Nat van het gras loopt ze naar me toe
kwispelend
met opgeheven kop
drukt ze het klamme hondenlijf
dicht tegen me aan
tot
op m’n benen
warme sporen kleven
Nog eenmaal
zal ik proeven de wijn
soepel en rond
het glas geledigd op tafel
kijken door het raam
Nog eenmaal
de blik van de hond
vragend weerstaan
Nog eenmaal
Dan scheurt zich los
dichtgesnoerd, gekerfd in mijn vlees
die blauwe pijn
gestold
als de deur dichtvalt in het slot
Liesbeth Karolina Aerts © 2005
Brons, honinggeel
koper in het loof
een late herfstroos geurt
nevellijnen in de vlakte
en wind die huilt en trekt
aan voorbije zomers
De hond vangt koelte van de boom
Ik glimlach om de spinrag
de lokroep van de gans
beluister de echo’s op de grindweg
wanneer ik broodkruimels strooi
De zon daalt over de Rand
Je naklank is gefilterd
in ambergeur
gebalsemd op mijn huid
Ik tel nog de dagen
verwacht niet langer jouw stap
geruisloos en warm
Zal de treurolm het afscheid aanvaarden?
© Liesbeth Karolina Aerts 2004
Op die buitensporig, duidelijke dag
leg ik je hoofd
op mijn jas
alsof het breekbaar was
De echo
van een rauwe schreeuw,
wild van pijn
weergalmt
Stilte
wurgt ons beiden
in mijn gruwelijk besef
Een wit schimmenspel beademt
beweegt met zuurstof en injecties
staccato
Ben ik een speler in dit game
een schakel in de keten?
Een grijze stip
verdicht
langzaam tot koolzwart
Een zucht
in de strakke voorjaarslucht
Daarna
haakt je weggedragen schaduw
steeds dieper
in mijn vegeterend vlees
© Liesbeth Karolina Aerts 2004