#1303200 – Liesbeth Karolina Aerts

Op die buitensporig, duidelijke dag
leg ik je hoofd
op mijn jas
alsof het breekbaar was

De echo
van een rauwe schreeuw,
wild van pijn
weergalmt
Stilte
wurgt ons beiden
in mijn gruwelijk besef

Een wit schimmenspel beademt
beweegt met zuurstof en injecties
staccato
Ben ik een speler in dit game
een schakel in de keten?

Een grijze stip
verdicht
langzaam tot koolzwart
Een zucht
in de strakke voorjaarslucht

Daarna
haakt je weggedragen schaduw
steeds dieper
in mijn vegeterend vlees